Tango Columns during the Corona Weeks (2020)
Nu we helaas even niet kunnen dansen, biedt TangoTalks jullie iedere week een korte muziekles aan, een persoonlijke anekdote of een ander verhaal uit de rijke tangogeschiedenis.

12 mei 2020

Mijn eerste Tango (2020)
Mijn eerste tango hoorde ik in de tijd dat ik mijn eerste 45-toerenplaatje mocht kopen: ‘Brandend Zand’ van Anneke Grönloh. Ik was acht jaar en vond het vooral belangrijk dat mijn ouders er niet naar luisterden en er niets aan vonden. Dan vond ik het extra hip en happening en dat was met dat plaatje het geval.
Het was 1962, aan de vooravond van de muzikale overgang van de jazz en dansorkesten als de Ramblers, naar de beatmuziek van de Beatles en de Rolling Stones. Mijn ouders luisterden naar Charlie Parker en Guy Béart of naar Bach en Mozart. Kortom, dodelijk saaie muziek voor een jongetje in Amsterdam dat reikhalzend uitkeek naar zijn tienertijd in de swinging sixties, al wist nog niemand dat die onderweg waren. We woonden weliswaar in een prachtig huis met een vorstelijk uitzicht op twee grachten tussen Jordaan en grachtengordel, maar het was vaak maar een duffe bedoening met die slome jazzmuziek of pianogepingel op zondagochtend. Daar kon de schittering in het water van de Prinsengracht weinig aan veranderen.
De Beatles zouden pas later dat jaar de hitladders bestormen met eerst het nogal nette ‘Love Me Do’, maar pal daarop verpletterden ze de Britse tienerjeugd met ‘Please, Please Me’, niet eerder vertoonde super-opwindende, nieuwe Engelse beatmuziek.

Alles ging toen in Nederland een stuk trager dan tegenwoordig. Terwijl de Britpop aan de overkant al explodeerde, deden wij het nog met keurige orkestbandjes en dames met nette coiffures in bloemetjesjurken.
Dus Anneke Grönloh, dat was het wel. Een Indisch meisje dat onbekommerd zong over verre stranden en tropische liefdes. Zwoele teksten van een warmbloedige zangeres uit de gordel van smaragd. Veel exotischer kon het niet, leek me toen. Dat de Tielman Brothers al jarenlang stevig aan het rocken waren met bas, drums en gitaren, in Elvis Presley-stijl, was nog niet tot me doorgedrongen, ze werden immers helemaal niet op de radio gedraaid, want veel te ruig voor het brave Nederland.
In de hitparade stonden liedjes van Cliff Richard en Johnny Hoes, Amerikaanse crooners en Duitse schlagers, vooral die waren populair.


We woonden naast buurtcafé De Westertoren waar een gigantische jukebox stond die nooit zweeg. Het complete Nederlandse hit-repertoire kwam elke avond voorbij, stampers van formaat, maar ook elke nieuwe Duitse meezinger kon rekenen op enthousiast onthaal.
In januari 1962 kwam een schlager van Gerhard Wendland binnen met stip op nummer 13. Het liedje heette ‘Tanze mit mir in den Morgen’ en dat was de eerste tango die hoorde. Slapen was toen sowieso al een uitdaging met een Westertoren aan de overkant die elk kwartier los ging met oorverdovend gebeier. Alsof het nodig was om aan te geven dat het al negen uur in de avond was, kwart over negen, half tien. Zo’n kwartier was net genoeg om ondanks het gedreun van de zoveelste keer ‘Tanze mit mir…’ bíjna in slaap te vallen, om weer op te schrikken als de oude Wester met sadistisch genoegen verkondigde dat het weer een kwartiertje later was. Half tien en ik moet morgen naar school…maar dan begint het feestgedruis opnieuw:
´Tanze mit mir in den Morgen
Tanze mit mir in das Glück…
In deinen Armen zu träumen
Ist so schön bei verliebter Musik.´

In mei van dat jaar stond het nummer op de eerste plaats van de hitparade.
‘ Mam, klaagde ik toen, ´ik kan niet slapen van die harde muziek!’ Tja, schat’ antwoordde ze, ‘dat is een tango,’ en om het helemaal tot het summum van afgrijzen te verheffen voegde ze eraan toe: ‘Een Duitse tango.’
Veel erger kon het natuurlijk niet.
De oorlog was nog vers in ieders geheugen en de verwerking ervan moest nog beginnen. Dus waar die cafégasten zo vrolijk op stonden te stampen was voor ons onbegrijpelijk. Een Duitse tango!

Ik heb nooit meer een liedje zo hardgrondig verafschuwd als ‘Tanze mit mir in den Morgen.’ Dat ik ooit nog iets met dat muziekgenre te maken zou krijgen lag bepaald niet in de lijn der verwachting.
Gelukkig kon ik me een jaar later onderdompelen in de muziek van de Beatles, die me deed vergeten dat er ooit zo iemand had bestaan als Gerhard Wendland, een afschuwelijke Schlagerzanger die me maanden van mijn slaap had beroofd met het weerzinwekkendste liedje dat ik ooit gehoord had, een Duitse Tango.

https://www.youtube.com/watch?v=n_U2a7kZuBk
‘Tanze mit mir in den Morgen‘ (1961) - Gerhard Wendland

mei 2020